Płk kaw. Władysław Mosiewicz (21 XI 1917-22 XII 1917) p.o. dowódcy pułku
Płk kaw. Stefan Suszyński (22 XII 1917-4 VII 1918)
Płk kaw. Adolf Mikołaj Waraksiewicz (XI 1918-5 VI 1920)
Płk kaw. Wincenty Jasiewicz (5 VI 1920-5 IV 1930)
Płk dypl. Józef Smoleński (5 IV 1930-8 VI 1935)
Ppłk Józef Koczwara (8 VI 1935-1 V 1936)
Ppłk dypl. Witold Cieśliński (V 1936-13 III 1937)
Płk Kazimierz Plisowski (13 III 1937-9 IX 1939)
Ppłk Karol Anders (9 IX 1939-12 IX 1939)
Mjr Antoni Platonoff (12 IX 1939-6 X 1939)
Płk Stefan Suszyński - pierwszy dowódca pułku od 22.12.1917 r. do demobilizacji pułku uj dniu 4.07.1918 r. Urodził się 8.01.1872 r. w majątku Bahrynów, zmarł 23.12.1941 r. w obozie pracy Dolinka k. Karagandy. Jeden z najwybitniejszych polskich oficerów, pułkownik armii carskiej, generał dywizji Wojska Polskiego. Dowodził 1. Pułkiem Ułanów Krechowieckich w I Korpusie Polskim w Rosji. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził kolejno 5., 7. i 8. Brygadą Jazdy. W okresie międzywojennym był Komendantem m. Warszawy oraz członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego i Sądu Honorowego dla Generałów. W 1926 r., podczas zamachu Józefa Piłsudskiego, stanął po stronie rządowej i w 1927 r. został przeniesiony w stan spoczynku, co przerwało jego świetną karierę wojskową. W 1939 r. aresztowany przez NKWD, został zesłany do gułagu Dolinka.
Stefan Suszyński
Płk Adolf Mikołaj Waraksiewicz - drugi dowódca pułku od listopada 1918 r. do 5.06.1920 r. Urodził się 10.02.1881 r. w Wielkim Krzywcu na Ukrainie, zmarł 13.09.1960 roku w Nowym Mieście Lubawskim. Pułkownik kawalerii rosyjskiej, generał brygady Wojska Polskiego. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej 1904-1905. Absolwent Wyższej Szkoły Oficerów Kawalerii w Petersburgu. W latach 1915-1917 służył w Legionie Puławskim jako zastępca dowódcy, potem dowódca dywizjonu ułanów, a następnie 2. Pułku Ułanów I Korpusu Polskiego na Wschodzie. Zweryfikowany jako pułkownik kawalerii z 1 czerwca 1919 r. Na froncie bolszewickim: czerwiec-grudzień 1920 dowódca 3. Brygady Jazdy, grudzień 1920-lipiec 1921 dowódca 1. Brygady Jazdy. Od października 1921 r. do czerwca 1927 r. dowódca 9. Brygady Jazdy (w 1924 przemianowanej na 9. Samodzielną Brygadę Kawalerii), od czerwca 1927 r. do marca 1929 r. dowódca 18. Brygady Kawalerii oraz przejściowo p.o. dowódcy 1. Dywizji Kawalerii. 1 stycznia 1928 r. prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 10. lokatą w korpusie generałów. W latach 1929-1931 dowodził Brygadą Kawalerii „Suwałki”. Z dniem 31 stycznia 1933 r. przeniesiony w stan spoczynku. We wrześniu 1939 zgłosił się do służby czynnej i otrzymał formalny przydział do Ministerstwa Spraw Wojskowych. W kampanii udziału nie brał. Internowany po przekroczeniu granicy rumuńskiej i przekazany do oflagu na terenie Niemiec. W lutym 1946 r. powrócił do kraju z Francji. Osiadł w Tylicach koło Nowego Miasta Lubawskiego, gdzie zamieszkał w swoim przedwojennym mająteczku.
Adolf Waraksiewicz
Ppłk/płk Wincenty Adam Jasiewicz - trzeci dowódca pułku od 5.06.1920 r. do 5.04.1930 r. Urodził się 24.12.1891 r. tu Łomży. W 1912 r. jako podporucznik kawalerii rosyjskiej ukończył Wojskom;) Szkołę Kawalerii w Elizawetgradzie. W 1917 r., po rewolucji lutowej, wstąpił do I Korpusu Polskiego gen. por. Józefa Dowbora-Muśnickiego, ui którym objął dowództwo 1. szwadronu 2. Pułku Ułanów. Od 12.11.1918 r. ponownie znalazł się w szeregach 2. Pułku Ułanów. W Łodzi zorganizował szwadron pułku. 17.12.1918 r., w stopniu rotmistrza, został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego. 24.02.1919 r. wyróżniony w rozkazie szefa Sztabu Generalnego WP za walki w okolicy Perespy. Od lipca 1919 r. walczył zPułkiem Ułanów w składzie 3. Brygady Jazdy gen. ppor. Jana Sawickiego. 10.10.1919 r. objął funkcję zastępcy dowódcy pułku. 13.08.1920 pod wsią Milewo dowodzona przez niego jednostka rozbiła sowiecki 29. Pułk Strzelców. Swój udział wojnie z bolszewikami zakończył w październiku 1920 zagonem na Korosteń. W marcu 1930 r. mianowany został dowódcą 10. Brygady Kawalerii. W 1937 r., gdy podjęto decyzję o przekształceniu 10. Brygady Kawalerii w jednostkę pancerno-motorową, przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy Nowogródzkiej Brygady Kawalerii w Baranowiczach. Na początku sierpnia 1939 r. skierowany został na leczenie w Rumunii. Z powodu choroby nie wziął udziału w kampanii 1939 roku w Polsce. 27 listopada 1941 r. zmarł w Bukareszcie. Pochowany na tamtejszym cmentarzu katolickim.
Wincenty Jasiewicz
Ppłk/płk (S.G.) dypl. Józef Smoleński, właśc. Marian Józef Smoleński, ps. „Kolec”, „Łukasz” - czwarty dowódca pułku od 5 kwietnia 1930 r. do 8 czerwca 1935 r. Urodził się 18.09.1894 r. w Gostkowie, zmarł 19.10.1978 r. w Londynie. Studiował na politechnice w Liege w Belgii i Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. W czasie studiów działał w Związku Strzeleckim. 6 sierpnia 1914 r. wymaszerował z Krakowa w składzie 2. plutonu 1. kompanii kadrowej. Do lipca 1917 r. służył w 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich Władysława Prażmowskiego „Beliny”. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Do września 1922 r. pełnił służbę w 7. Pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1922-1924 studiował w Wyższej Szkole Wojennej (III promocja 1922-1924) w Warszawie. Otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Sztabu Generalnego WP, w którym powierzono mu stanowisko szefa wydziału w Oddziale I. Warto dodać, że do 1929 r. używano terminu oficer „Sztabu Generalnego”, a potem „Dyplomowany”. Od stycznia 1925 r. do kwietnia 1928 r. był szefem sztabu 4. Dywizji Kawalerii we Lwowie, a od maja 1928 r. oficerem Oddziału III Sztabu Głównego WP. W sierpniu 1935 r. został komendantem Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W lutym 1939 r. zastąpił płk. dypl. Tadeusza Pełczyńskiego na stanowisku szefa Oddziału II Sztabu Głównego WP. Po wybuchu wojny został szefem Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza. Po Kampanii Wrześniowej przedostał się do Francji. W maju 1940 r. gen. dyw. Władysław Sikorski mianował go II zastępcą komendanta głównego Związku Walki Zbrojnej, gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego. Występując pod pseudonimem „Łukasz”, odpowiadał za przygotowanie planów operacyjnych powstania w kraju oraz planów sabotaży i dywersji w kraju. W sierpniu 1940 r. został szefem Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. W październiku 1941 r. wyznaczony został na stanowisko dowódcy II Oficerskiego Batalionu Szkolnego Brygady Szkolnej, ale faktycznie dowództwo tego pododdziału objął 15 stycznia 1942 r. We wrześniu 1942 r. wyznaczony na stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Wojennej. Od kwietnia do października 1943 r. pełnił służbę w Inspektoracie Wyszkolenia Polskich Sił Zbrojnych. W październiku 1943 r. gen. broni Kazimierz Sosnkowski na wniosek gen. Kopańskiego mianował go drugim zastępcą szefa Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Kierował pracami Oddziału III Operacyjnego i Oddziału II Wywiadowczego. W sierpniu 1944 r. został zastępcą dowódcy 3. Dywizji Strzelców Karpackich. Na tym stanowisku pozostawał do czasu rozformowania dywizji. Po demobilizacji osiadł w Londynie, gdzie zginął w wypadku drogowym. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury. Był wieloletnim prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, w 1964 r. został awansowany na stopień generała brygady.
Marian Smoleński
Ppłk/płk Józef Koczwara - piąty dowódca pułku od 8 czerwca 1935 r. do 1 maja 1936 r. Urodził się 16.03.1889 r. w Mokrzyskach. Wkrótce po wybuchu I wojny światowej, 31.07.1914 r. wstąpił do I Brygady Legionów Polskich. Początkowo służył w piechocie, następnie w 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich Beliny. W listopadzie 1918 r. wstąpił do 11. Pułku Ułanów Legionowych. W pułku tym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której został ranny. W II. Pułku Ułanów służył do 1927 r. Następnie był kwatermistrzem 5. Pułku Strzelców Konnych, po czym w latach 1928-1931 zastępcą dowódcy 18. Pułku Ułanów Pomorskich. 8.07.1931 r. jako oficer kawalerii objął dowództwo 2. Pułku Pancernego w Żurawicy (od grudnia 1933 r. przeformowany na 2. Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych). Batalionem dowodził do 1.05.1934 r., kiedy objął funkcję zastępcy dowódcy 2. Pułku Ułanów. Od 27.03.1936 r. był dowódcą broni pancernych. Ustąpił z tego stanowiska 3.04.1937, uznając się za zbyt mało kompetentnego w sprawach produkcji i techniki. Następnie od 1.05.1937 r. do wybuchu wojny był dowódcą 1. Grupy Pancernej w Warszawie. W czasie Kampanii Wrześniowej 1939 r. był dowódcą broni pancernych Armii „Prusy”. Ewakuował się na Węgry, gdzie został internowany. Wydostał się z internowania i w 1941 r. powrócił do okupowanej Polski. Wstąpił do Armii Krajowej, pod pseudonimem „Zbigniew”. Po kapitulacji powstania warszawskiego dostał się do niewoli. Po wyzwoleniu powrócił do Polski. Pracował w rolnictwie, w 1958 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 6 maja 1978 r. w Tarnowie. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Szczepanowie.
Józef Koczwara
Ppłk dypl. Witold Cieśliński - szósty dowódca pułku od maja 1936 do 13.03.1937 r. Urodził się 11.10.1891 r., zmarł 13.04.1968 r. w Polanicy-Zdroju. Służbę wojskową rozpoczął w armii rosyjskiej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył jako oficer 6. Pułku Ułanów, w którym służył do 5.11.1928 r. Ukończył Wyższą Szkołę Witold Cieśliński Wojenną (IX promocja 1928-1930). Do 23.03.1932 r. pełnił funkcję szefa sztabu Brygady Kawalerii „Baranowicze”. Następnie służył w 6. Pułku Strzelców Konnych w Żółkwi. 17.03.1937 r. przejął od płk. Kazimierza Plisowskiego dowództwo 10. Pułku Strzelców Konnych, którym dowodził do 1939 r. W 1939 r. mianowany na stopień pułkownika, pełnił po zdaniu pułku (w sierpniu 1939 r.) funkcję zastępcy szefa Departamentu Kawalerii. 8 września 1939 r. wyznaczony na dowódcę obrony Łucka. Internowany na Węgrzech, następnie w niewoli niemieckiej. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski.
Witold Cieśliński
Płk Kazimierz Plisowski - siódmy dowódca pułku od 13.03.1937 r. do 9.09.1939 r. Urodził się 11.02.1896 r. u; Nowosiółce na Podolu. Absolwent Mikołajewskiej Szkoły Jazy uj Petersburgu. Podczas I wojny światowej pełnił służbę w 12. Achtyrskim Pułku Huzarów. W grudniu 1917 r. wszedł w skład polskiego szwadronu jazdy w Odessie, wraz z którym po dotarciu w rejon Bobrujska wszedł w skład 3. Pułku Ułanów I Korpusu Polskiego. Po kapitulacji I Korpusu Polskiego przedostał się do 4. Dywizji Strzelców Polskich, w której służył od września 1918 r. i wraz z nią wrócił do Polski. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej w Galicji Wschodniej, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej, dowodząc szwadronem w 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich. Następnie pełni funkcje: adiutanta dowódcy 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich (1922-1924), dowódcy szwadronu zapasowego pułku (1924-1925), komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii i Podoficerów Zawodowych w DOK VI Lwów (9.05.1925-24.12.1928 r ), kwatermistrza 3. Pułku Szwoleżerów Mazowieckich w Suwałkach (1928-1929), zastępcy dowódcy 13. Pułku Ułanów Wileńskich w Nowej Wilejce (1929-1932). W 1931 r. ukończył kurs oficerów sztabowych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Od 10.11.1932 do 13.03.1937 r. dowodził 10. Pułkiem Strzelców Konnych. 13.03.1937 r. obejmuje stanowisko dowódcy 2. Pułku Ułanów Grochowskich i pułkiem tym dowodzi w czasie Kampanii Wrześniowej do dnia 9.09.1939 r. Zostaje wtedy dowódcą Suwalskiej Brygady Kawalerii i funkcję tę pełni do 22 września. Następnie dowodzi Brygadą „Plis” w składzie Dywizji Kawalerii „Zaza”. Jako dowódca tej brygady bierze udział w bitwie pod Kockiem, gdzie 6.10.1939 r. dostaje się do niewoli niemieckiej. W latach 1939-1945 przebywa w obozach jenieckich, w kwietniu 1945 r. zostaje uwolniony z oflagu VIIA Murnau przez wojska amerykańskie. Po uwolnieniu wyjeżdża do Wielkiej Brytanii i osiada w Londynie. We wrześniu 1962 r. wraca do Polski, już wtedy jest bardzo chory. Zmarł 22.12.1962 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Kazimierz Plisowski
Ppłk Karol Anders - ósmy dowódca pułku od 9.09. do 12.09.1939 r. Urodził się w Błoniu 8.09.1893 r., zmarł 4.07.1971 r. w Penley, w Wielkiej Brytanii. Od listopada 1917 r. do 1924 r. służył w 1. Pułku Ułanów Krechowieckich. Powtórnie w pułku od 1938 r. jako zastępca dowódcy pułku. Podczas Kampanii Wrześniowej do 9.09.1939 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy I. Pułku Ułanów Krechowieckich, a w dniach 9.09 - -12.09.1939 r. dowodził 2. Pułkiem Ułanów Grochowskich. Następnie do kapitulacji 6.10.1939 r. dowódca 1. Pułku Ułanów Krechowieckich. Po kapitulacji w niewoli, pozostał na emigracji.
Mjr Antoni Józef Platonoff - dziewiąty dowódca pułku od 12.09.1919 r. do 6.10.1939 r. Urodził się 5.07.1897 r., zmarł 17.04.1973 r. w Manchesterze (Wielka Brytania). W latach międzywojennych m in. dowódca szwadronu 6. Pułku Strzelców Konnych (do 1928 r ), dowódca plutonu i zastępca dowódcy szwadronu w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1928-1931), dowódca szwadronu w 6. Pułku Ułanów. Awansowany na stopień majora ze starszeństwem 1.01.1934 r. Kwatermistrz w 2. Pułku Ułanów od 1935 r. do 12.09.1939 r. Po kapitulacji w niewoli niemieckiej, pozostał na emigracji. Został pochowany w Southern Cemetery.
Karol Anders
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz