Dowódcy 3 Pułku Szwoleżerów Mazowieckich

Mjr/płk Stefan Hanka-Kulesza (1 VIII 1920-18 VIII 1920)
Rtm. Rudolf Dreszer (19 VIII 1920-29 XII 1920) p.o. dowódcy pułku
Mjr/płk Stefan Hanka-Kulesza (30 XII 1920-26 III 1930)
Płk Zdzisław Kwiatkowski (26 III 1930-8 III 1934)
Ppłk Józef Pająk (8 III 1934-VI 1934) p.o. dowódcy pułku
Ppłk/płk Edward Milewski (VI 1934-20 IX 1939)
Mjr Edward Witkowski (20 IX 1939-6 X 1939)

STEFAN HANKA-KULESZA

Urodził się 30 sierpnia 1892 r. w Holenderni pod Włodawą, zmarł w 1964 r. w Londynie. Studiował na politechnice w Gandawie. Był członkiem Filarecji, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego „Strzelec”. 2 sierpnia 1914 r. jako jeden z „siódemki Beliny”(patrolu Władysława Prażmowskiego) przekracza granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim. W czasie I wojny światowej służy w 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie. W Wojsku Polskim od listopada 1918 r., najpierw jako dowódca szwadronu 7. Pułku Ułanów Lubelskich, a następnie jako dowódca 201. Pułku Szwoleżerów. Ciężko ranny 17 sierpnia w boju pod Cwiklinem. Po wojnie dowódca 3. Pułku Szwoleżerów, a następnie XVII Brygady Kawalerii. Na Kampanię Wrześniową wyruszył jako dowódca Kresowej Brygady Kawalerii. 4 września zdjęty ze stanowiska i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy brygady, później dowódca improwizowanej Grupy „Dubno”, z którą walczył przeciw Armii Czerwonej. Po Kampanii Wrześniowej w niewoli niemieckiej. Następnie na emigracji. Odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari.

Stefan Hanka-Kulesza

RUDOLF DRESZER

Urodził się 27 lutego 1891 r. w Grodzisku Mazowieckim, zmarł 22 października 1958 r. w Waszyngtonie. Uczestnik strajku szkolnego w 1905 r. Studiował w Belgii na wydziale elektrycznym politechniki w Liege. W czasie I wojny światowej porucznik kawalerii w armii carskiej, a od października 1917 r. w I Korpusie Polskim. Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim, przydzielony do 7. Pułku Ułanów jako zastępca dowódcy pułku, następnie szef łączności w dowództwie 1 Dywizji Jazdy oraz dowódca 201. Ochotniczego Pułku Szwoleżerów. Po wojnie polsko-bolszewickiej był m.in. inspektorem jazdy w Inspektoracie Armii nr 1, szefem sztabu 1. Dywizji Kawalerii oraz dyrektorem nauk w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W sierpniu 1927 r. obejmuje dowództwo 15. Pułku Ułanów Poznańskich, a następnie Brygady Kawalerii „Suwałki” (w 1931 r.) i Wileńskiej Brygady Kawalerii (w 1937 r.). Podczas Kampanii Wrześniowej dowódca Grupy Operacyjnej w Armii odwodowej „Prusy”. Po klęsce przedostaje się do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii, gdzie został dowódcą 5. Kadrowej Brygady Strzelców. Następnie od stycznia 1941 do stycznia 1942 r. bez przydziału, przebywał w obozie Rothesay na wyspie Bute w Szkocji. W styczniu 1942 r. przeniesiony w stan nieczynny. Po wojnie przeniósł się do Kanady. Odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari

Rudolf Dreszer

ZDZISŁAW KWIATKOWSKI

W czasie I wojny światowej walczy w armii carskiej, a następnie w I Korpusie Polskim. Podczas wojny polsko-bolszewickiej służy u; stopniu porucznika u; 4. Pułku Ułanów. Po wojnie przydzielony do 10. Pułku Ułanów Litewskich (był m.in. kwatermistrzem pułku). W 1930 r. obejmuje dowództwo 3. Pułku Szwoleżerów. W 1934 r. przeniesiony na stanowisko Rejonowego Inspektora Koni w Inowrocławiu. Podczas Kampanii Wrześniowej dowodzi 103. Rezerwowym Pułkiem Szwoleżerów. Po wojnie pozostaje na emigracji w Brazylii. Zmarł 4 stycznia 1956 r.

Zdzisław Kwiatkowski

JÓZEF PAJĄK

Urodzony w 1893 r. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczy w 8. Pułku Ułanów. W latach 1927-1929 jest komendantem Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. W 1930 r. przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy 3. Pułku Szwoleżerów. W 1937 r. obejmuje dowództwo 27. Pułku Ułanów, na którego czele wyrusza we wrześniu 1939 r. na wojnę. Zamordowany przez Rosjan w Charkowie w 1940 r. Odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari.

Józef Pająk

EDWARD MILEWSKI

Urodził się 13 października 1894 r. w Augustowie, zmarł 26 stycznia 1951 r. w Londynie. W czasie I wojny światowej porucznik kawalerii w armii carskiej, a od października 1917 r. w I Korpusie Polskim. Od listopada 1918 r. w odrodzonym Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczy w szeregach 1. Pułku Ułanów, w którym służy do 1927 r. Następnie zastępca dowódcy 20. Pułku Ułanów, a od 1934 r. dowódca 3. Pułku Szwoleżerów, z którym wyrusza na wojnę. Od 20 września dowódca Brygady Kawalerii „Edward”. Po kapitulacji w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu z niewoli 29 kwietnia 1945 r. wyjechał do Włoch, gdzie wstąpił do II Korpusu Polskiego. W latach 1945-1947 był dowódcą 25. Pułku Ułanów Wielkopolskich. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari.

Edward Milewski

EDWARD WITKOWSKI

Podczas I wojny światowej służył w 2. Pułku Legionów Polskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w stopniu porucznika w 201. Ochotniczym Pułku Szwoleżerów. Przez cały okres międzywojenny związany z 3. Pułkiem Szwoleżerów, gdzie pełni następujące funkcje: adiutanta pułku, dowódcy szwadronu, dowódcy szkoły podoficerskiej i pierwszego zastępcy dowódcy pułku. Dowódca pułku od 20 września do kapitulacji 6 października. Podczas wojny w niewoli niemieckiej. Po wojnie wraca do Polski, gdzie w październiku 1945 r. zostaje dowódcą 3. Pułku Ułanów. W 1946 r. przeniesiony w stan spoczynku. Umiera w 1946 r. w Krakowie. Odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari.

Edward Witkowski