Czesław BERNATOWICZ. kpt. WP w st. sp, Urodzony 31.8.1898 r. w
Wiżajnach na Suwalszczyźnie z ojca Franciszka i matki Rozalii z
Rutkowskich. Absolwent Gimnazjum Realnego w Nowarach Ochockich na
ziemi czerniachowskiej w Rosji.
Powołany 15.12.1915
r., jako poddany rosyjski, do armii carskiej, ukończył
sześciotygodniowy
wojenny kurs w szkole podoficerskiej i 2.2.1916 r. rozpoczął,
służbę w 2 syberyjskim pp, uwikłanym w walkach na froncie
zachodnim. Jako wyróżniający się podoficer, został skierowany
(9.9.1916 r.) na pięciomiesięczny kurs do Szkoły Oficerskiej
Piechoty w Omsku,
po ukończeniu
której 10.2.1917 r. został awansowany do stopnia chorążego.
Początkowo służył jako oficer kompanijny w 31 syberyjskim pp, a
następnie pełnił funkcje dowódcy kompanii w 113 pp.
Postępujący
rozkład armii carskiej spowodował że 28.3.1918 r. został
zdemobilizowany.
Po powrocie do kraju
niezwłocznie włączył się w nurt działań niepodległościowych,
zgłosił akces do formujących się zawiązków Wojska Polskiego i
objął 1.11 1918 r. stanowisko dowódcy obwodu POW na Suwalszczyźnie
a następnie komendanta miasta w Dowództwie Obrony Kresów. Pełnił
je do początków listopada 1919 r., kiedy to jako świeżo
mianowany podporucznik losy swe związał na trwale z 41 suwalskim
pp im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, pułkiem szczycącym się
chlubnymi tradycjami z okresu wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920. W
latach 1920-1924 dowodził plutonem, a później kompanią piechoty,
awansował do stopnia porucznika. Władał biegle językiem litewskim
i białoruskim.
Czesław Bernatowicz z żoną Heleną
Rok 1925 stanowił
pewien przełom w Jego ponad dziesięcioletniej dowódczej karierze
wojskowej: wtedy to zmienił specjalność i przeszedł na pewien
okres z pionu dowódczego do intendenckiego. W tymże roku ukończył
najpierw kilkumiesięczny kurs dla oficerów młodszych w Chełmie i
tyleż samo trwający kurs dla oficerów żywnościowych pułku.
Przez kilka następnych lat pełnił funkcje oficera żywnościowego,
(na krótko i na przemian) adiutanta, oficera materiałowego i
płatnika.
Służba liniowa
była jednak Jego żywiołem; wrócił u schyłku 1928 r. Do
dowodzenia kompanią nie rozstał się z tą funkcją do końca
swej kariery wojskowej, pełniąc służbę w macierzystym 41 pp.
30.06.1934 r. ze
względu na stan zdrowia, został komisyjnie uznany za niezdolnego do
zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku.
Dalsze jego losy nie
są znane. Prawdopodobnie zmobilizowany dostał się do niewoli
sowieckiej. Jego nazwisko znajduje się na liście jeńców
wojennych, których przekazano do dyspozycji NKWD w Smoleńsku
(pismo NKWD ZSRR nr 29/1 z kwietnia 1943 r. teczka personalna nr 54
). Wywieziony z obozu w Kozielsku do Lasu Katyńskiego i tam został
zamordowany. Zidentyfikowany pod numerem 174, ekshumowany z dołu
śmierci do mogiły bratniej, przypuszczalnie pierwszej.
Wojskowy Przegląd
Historyczny
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz